Facebook Twitter WhatsApp

Əbu Süfyan ibn Haris

Peyğəmbərimizin süd qardaşıdır.

Əbu Süfyan ibn Haris Peyğəmbərimiz dəvətə başlamazdan əvvəl Peyğəmbərimizi çox sevərdi. Rəsulullah əfəndimiz dəvətə başlayanda ilk əvvəl çox düşmən olmuşdu.  Peyğəmbərimizi və Müsəlmanları həcv edən şeirlər söyləmişdi. Bunun üzərinə Peyğəmbər əfəndimiz onun  görüldüyü yerdə öldürülməsini əmr etdilər.

Necə icazə verə bilərəm?

Əbu Süfyan Qureyş müşriklərinin Peyğəmbərimizlə etdikləri döyüşlərin heç birindən geri qalmadı. Müsəlmanlar Şair Hassan ibn Sabitə, “Sən də onu həcv və təhqir et” demişdilər.  Hassan ibn Sabit də demişdi ki:

— Rəsulullah əfəndimiz icazə vermədikcə, edə bilmərəm!

Peyğəmbərimizdən icazə istəyəndə buyurmuşdu ki:

— Mən, “Atamın qardaşı olan əmimin oğlunu həcv və təhqir et” deyə, sənə necə icazə verə bilərəm?

Hassan ibn Sabit də demişdi ki:

— Mən ondan sizi, sizin nəslinizi, xəmirin içindən tük çəkər kimi asanca çəkib ayırd edər,  sonra onu həcv və təhqir edərəm!

Həzrəti Aişə deyər ki:

“Rəsulullah əfəndimiz, “Siz də Qureyşliləri həcv və təhqir  edin! Çünki, həcv onlara ox yağdırmaqdan daha ağır gələr!” buyurdu və Abdullah ibn Rəvahaya, “Onları həcv et” deyə xəbər göndərdi.

Abdullah ibn Rəvaha Qureyşliləri həcv etdi. Rəsulullah əfəndimiz daha sonra, Qab ibn Malikə, sonra da  Hassan ibn Sabitə Qureyşliləri həcv etmələri üçün  xəbər göndərmişdi.

Hassan ibn Sabit Rəsulullah əfəndimizin hüzuruna gəlincə dedi ki:

— Demək kükrədiyi vaxt quyruğunu iki yanına dəyən bu aslana xəbər verməyin zamanı gəldi!  Səni haqq dinlə Peyğəmbər olaraq göndərən Allaha and içirəm ki, mən onların şəxsiyyət və şərəflərini dilimlə dərini parçalayar kimi parçalayacağam!

Rəsulullah əfəndimiz buyurdu ki:

— Tələsmə! Əbu Bəkir Qureyşlilərin nəslini, kökünü ən yaxşı biləndir. Əlbəttə, mənim nəslim də onların içindədir. Əbu Bəkir mənim nəslimi sənə yaxşıca açıqlasın!

Hassan dərhal Əbu Bəkirə getdi. Sonra, dönüb gəlincə dedi ki:

— Ya Rəsulallah! Sənin nəslini mənə yaxşıca açıqladı. Səni haqq dinlə Peyğəmbər olaraq göndərən Allaha and  içirəm ki, heç şübhəsiz səni onların arasından xəmirdən tük çəkər kimi asanca çəkər, çıxararam!”

Həm fərəhləndirdi, həm də fərəhləndi

Həzrəti Aişə buyurdu ki:

“Peyğəmbər əfəndimiz Hassana, “Heç şübhə yox ki, sən Allah və Rəsulu tərəfindən müdafiə etdiyin müddətcə Cəbrayıl səni dəstəkləyib duracaqdır” və yenə, “Hassan, onları həcv edib susdurmaqla, həm Müsəlmanları fərəhləndirdi, həm də, özü fərəhləndi”  buyurduğunu özündən eşitmişəm.

Hassan ibn Sabit Şair Əbu Süfyan ibn Harisə xitab olaraq müxtəlif  həcvlər etdi.  Nəticədə Əbu Süfyan ibn Harisin qəlbinə İslam sevgisi düşdü.

Əbu Süfyan ibn Haris bir gün Yunan hökmdarının  hüzuruna çıxdığı zaman,  hökmdar ondan soruşdu:

— Sən kimlərdəsən?

— Mən Əbu Süfyan ibn Haris ibn Abdülmuttalibim!

— Sən, Muhamməd ibn Abdullah ibn Abdülmuttalibin əmisinin oğlusan?

— Bəli! Mən, Onun əmisinin oğluyam.

Batil olduğunu anladım

Əbu Süfyan deyər ki:

“Yunan hökmdarının yanında nə İslamiyyətdən çəkindiyini nə də Muhamməddən  başqasının təsdiq edildiyini gördüm. Bunun üzərinə ürəyimə  İslamiyyət sevgisi girdi. İçində olduğum müşrikliyin batil və boş olduğunu anladım.

Nə çarə ki, biz ağılları başlarında bir qövmlə birlikdə idik. İnsanların ağıllarına və fikirlərinə görə yaşadıqlarını zənn edirdim. Onlar bir yol tutub getdilər. Biz də o yolu tutub getdik.

Şərəfli və yaşlı insanlar  bütlərdən kömək diləyərək Muhammədə qarşı çıxdıqları və  ataları üzündən ona hirsləndiyi zaman, onlara tabe olduq!

Bir gün, öz-özümə; “Mən kimlərlə yoldaş oluram?  Kimlərin yanında oluram?  İslam yolu bəlli olmuş və  qərarlaşmışdır”, dedim.  Zövcəmlə oğlumun yanına getdim. Onlara dedim ki:

— Yola çıxmaq üçün hazırlanın! Muhammədin yanınıza gəlməsi, çox yaxınlaşmışdır!

Zövcəm və oğlum dedilər ki:

— Canımız sənə fəda olsun!  Ərəblərin və Ərəb olmayanların Muhammədə tabe olduğunu  görürsən, hələ, ona qarşı düşmənçilik mövqeyində durursan, düşmənçiliklə müqavimət göstərirsən!?

Halbuki, Ona kömək etmək, hər kəsdən çox sənə düşərdi.  Ona kömək edənlərin ilki, sən olmalı idin!

Xidmətçim Məzqura dedim ki:

— Bir dəvə ilə atımı cəld yanıma gətir!

Rəsulullah ilə görüşmək məqsədi ilə Məkkədən yola çıxdıq. Yanımızda Abdullah ibn Əbi Üməyyə də var idi.  Ebvaya çatıb endiyimiz vaxt  Rəsulullah əfəndimizin qabaqcıl ordusu oraya gəlmiş və  Məkkəyə yönəlmişdi.

Üzünü çevirdi

Rəsulullah əfəndimiz görüldüyüm yerdə öldürülməmi əmr etmişdi. Bunun üçün öldürülməkdən qorxdum və gizləndim.

Oğlum Cəfərin əlindən tutub piyada olaraq bir mil qədər getdik. Səhər olanda Rəsulullah əfəndimizin yanına çatdıq. Xalq sıra-sıra gəlirdi. Peyğəmbərimiz heyvanına minəcəyi vaxt özüylə görüşmək istədim. Üzünü bizdən başqa tərəfə çevirdi. Üzünü çevirdiyi tərəfə keçdim. Təkrar-təkrar məndən üzünü çevirdi. Bir az düşünüm…

Bütün yaxın, uzaq hər şey məni tutdu, sıxdı! Ona çata bilmədikcə bir ölü olduğumu, Onun yaxşılığını, mərhəmətini və mənə olan  yaxınlığını düşündükcə “Məni tutar”  deyə ümid  etmişdim.

Rəsulullah əleyhissəlamın qohumu olduğum üçün mənim Müsəlman olmağıma Rəsulullah əfəndimizin də Əshabının da son dərəcə sevinəcəklərini zənn edir və şübhə etmirdim.

Rəsulullah əfəndimizin məndən üz çevirdiyini görəndə bütün müsəlmanlar da məndən üz çevirdilər. Həzrəti Əbu Bəkir mənə rast gəldi və  məndən üzünü çevirdi.

Rəsulullahı incidən sənsən?

Ənsardan biri məni Həzrəti Ömərin yanına apardı. Ona baxanda mənə dedi ki:

— Ey Allahın düşməni! Rəsulullah əfəndimizi və əshabını incidən sənsən ha! Ona düşmənliyini yer  üzünün şərqlərinə, qərblərinə qədər çatdırdın ha!

Dərhal əmim Abbasın yanına getdim. Ona dedim ki:

— Ey Abbas! Mən, Rəsulullahın yaxını və əsaləti olduğum üçün Müsəlmanlığımın, Rəsulullahı sevindirəcəyini ümid etmişdim.  Özündən ümid etdiyim  iltifatı görə bilmədim.  Məni qəbul etməsi üçün Onunla danış!

— Xeyr! Vallah, Onun, səndən üz çevirdiyini gördükdən sonra, Onunla bir tək kəlimə belə danışa bilmərəm! Rəsulullah əfəndimizi üzməkdən qorxuram.

— Ey Əmi! Heç olmasa, gedib müraciət edəcəyim bir kimsəni mənə söylə?

Bunun üzərinə Həzrəti Abbas, “Bax, o!” deyə Həzrəti Əlini göstərdi. Həzrəti Əli ilə görüşüb danışdım.  O da, mənə Abbasın sözlərinin eynisini söylədi.”

Əbu Süfyan ibn Haris ilə Abdullah ibn Əbi Üməyyə Peyğəmbərimizin hüzuruna girmək çarələrini araşdırdıqları və özlərindən üz çevrildiyi sırada Peyğəmbərimizin zövcəsi Həzrəti Ümmü Sələmə  də onlar haqqında Peyğəmbərimizlə danışaraq dedi ki:

— Ya Rəsulallah! Biri əminin oğlu və süd qardaşındır. Digəri də bibinin oğludur və qəbilənizdəndir. Allahu təala bunları sənə Müsəlman olaraq göndərdi. Bunlar, sənin qatında  xalqın ən yaramazı ola bilməzlər!

Peyğəmbərimiz buyurdu ki:

— Mənə onların ikisi də lazım deyil.  Əmimin oğlu  mənim şərəf və ləyaqətimi dili ilə ləkələmək istədi!  Bibimin oğlu və qəbiləm olan kimsə isə Məkkədə mənə söyləməməsi  sözləri söyləmişdir!

Həqiqətən də Peyğəmbərimiz Məkkədə ikən bir gün Qureyş müşriklərinin azğınları yığışıb Peyğəmbərimizə layiq olmayan təkliflər etdikdən sonra Peyğəmbərimizin Peyğəmbərliyini rədd etmişdilər. Peyğəmbərimiz onların yanlarından çox kədərli olaraq  ayrılmışdılar.

Yenə inanmaram

Abdullah ibn Əbi Üməyyə isə Peyğəmbərimizin arxasını buraxmamış yolda Ona demişdi ki:

— Ey Muhamməd! Qövmün sənə edəcəkləri təklifləri etdilər. Sən onların təkliflərindən heç birini qəbul etmədin! Sonra dediyin kimi Allah qatındakı mövqeyini anlamaq,  sənə inanmaq,  tabe olmaq üçün istədikləri şeyləri də etmədin!

Vallah mən sənə baxıb dayanarkən, sən göyə bir nərdivan quraraq dırmaşıb göyə çıxmadıqca və oradan yanında sənin dediyin kimi  Peyğəmbər olduğuna şahidlik edəcək  dörd mələk gətirmədikcə sənə heç bir zaman inanmaram!

And içirəm ki, sən, bunu etmiş olsan belə, yenə səni təsdiq edəcəyimi zənn etmirəm!

Abdullah ibn Əbi Üməyyə bunları dedikdən sonra Peyğəmbərimizin yanından ayrılmışdı.

Peyğəmbərimiz Həzrəti Ümmi Sələməyə Abdullah ibn Əbi Üməyyə və süd qardaşı  haqqında nazil olan ayəti-kəriməni də (İsra 93) oxudu.  Həzrəti Ümmi Sələmə dedi ki:

— Ya Rəsulallah! Bu adam sənin qövmündəndir. Onların söylədiyi şeyi bütün Qureyş müşrikləri də söyləmişlər və onların haqqında onun kimi ayələr də enmişdir. Sən onun günahından daha ağırını da əfv etmişdin. O, əminin oğludur və onun  sənə qohumluğu vardır.  Sən də onun günahını  bağışlamağa  xalqın ən layiqisən!

Mənə ilk baxışı idi

Əbu Süfyan ibn Haris deyər ki: “Cuhfəyə çatana qədər  nə Rəsulullah əfəndimiz, nə də  Müsəlmanlardan heç biri mənimlə danışmadı.

Hər dayandığımız yerdə özüm Rəsulullahın qapısında dayanar, oğlum Cəfər də ayaq üstə  dururdu.  Rəsulullah məni gördükcə, üzünü məndən çevirirdi.

Ezahir yoxuşundan Məkkənin Ebtah vadisinə enincə, Rəsulullahın çadırının qapısına yaxınlaşdım. Mənə baxdı. Bu baxış, Onun, mənə ilk yumşaq baxışı idi. Özünün gülümsəyəcəyini də ümid etməyə başladım.”

Həzrəti Əli Əbu Süfyan ibn Harisə dedi ki:

— Rəsulullah əfəndimizə arxa tərəfindən get! Yusif əleyhissəlamın qardaşlarının Yusif əleyhissəlama  söylədiyi  bu sözü  söylə: “Allaha and içirik ki, Allahu təala, səni, həqiqətən bizdən  üstün qılmışdır!  Biz, doğrusu, sənə qarşı etdiklərimizdə günahkar idik, dedilər” (Yusif 91)

Bundan daha gözəl bir söz ola biləcəyi qəbul edilə bilməz. Əbu Süfyan ibn Haris belə  edincə, Həzrəti Yusifin qardaşlarına söylədiyini bildirən, “Sizə, bu gün heç bir başa qaxma və ayıblama yoxdur! Allahu təala sizi bağışlasın. O, mərhəmətlilərin ən mərhəmətlisidir” (Yusif 92)  məalindəki ayəti-kəriməni oxudu.  

Əbu Süfyan ibn Haris Peyğəmbərimizin, “Mənə, onların ikisi də lazım deyil”  buyurduğunu xəbər aldığı vaxt  demişdi ki:

— “Vallah, ya yanına girməyimə icazə verəcəkdir, ya da bu oğlumun əlindən tutub yer üzündə aclıqdan, susuzluqdan ölənə qədər baş götürüb gedəcəyik! Sən ki, mənim həm qohumum, həm də  xalqın ən dinc, yumşaq xasiyyətlisi, ən  xeyirxah və səxavətlisisən.”

Peyğəmbərimiz Əbu Süfyanın bu sözlərini eşidincə, hər ikisinə də yazığı gəldi və özlərinin hüzurlarına girmələrinə icazə verdi.  Girdilər və Müsəlman oldular.

Üzünə baxa bilməzdi

Əbu Süfyan ibn Haris Müsəlman olduqdan sonra utandığından başını qaldırıb Peyğəmbərimizin üzünə baxa bilməzdi.  Keçmişdəki davranışlarından ötrü üzr istədi.

Əbu Süfyan Məkkəyi-mükərrəmənin fəthində iştirak etmişdi. Hüneyn müharibəsində göstərdiyi  fövqəladə qəhrəmanlığı səbəbiylə  Rəsulullahın iltifatlarına nail olmuşdu.

Miladi 644-ci ildə  həccdən qayıdarkən vəfat etdi. Namazını Həzrəti Ömər qıldırdı.  Mədinədəki Baqi qəbiristanlığına dəfn edildi. Hədisi-şərifdə, “Əbu Süfyan cənnət igidlərindəndir” buyurularaq Rəsulullahın mədhinə məzhər oldu. Çöhrəsi Rəsulullaha bənzəyən yeddi adamdan biri də bu idi.

 

 


В корзине: 0 шт.

на сумму: 0

Cəmi: 0

Оформить заказ Очистить корзину