Osmanlılar zamanında bir qalanı düşmənlər mühasirəyə almışdı. Müsəlmanlar qalada 15 adam qalmışdılar. Yeməkləri də bitmiş, heç bir şeyləri qalmamış, çarəsiz vəziyyətə düşmüşdü. Rəisləri məsləhətləşmək üçün onları yığıb dedi:
- Halımız ortada, düşmən da meydanda. Ailəmiz, uşaqlarımız var. Nə edək?
Biri demiş ki:
Peyğəmbər əfəndimizin buyurduğu kimi edək.
- Peyğəmbər əfəndimiz nə buyurdu?
- Çarəsiz qaldığınız zaman qəbir əhlindən kömək istəyin buyurur.
Qalada bir qəbir var imiş. Hazırlanıb, dəstəmaz alıb, oraya getdilər. Qəbirdəki şəxs təcəssüm etmiş, sabah şəfəqlə birlikdə qaladan çıxın, hücuma keçin, demiş.
İçlərindən biri etiraz edərkən, digəri, Allah rizası üçün etiraz etmə, madam ki, soruşduq deyiləni etməyimiz lazımdır, ya heç buraya gəlməyəcəkdik, madam ki, gəldik, nə buyurdusa edəcəyik, demiş.
Sabah olunca qalanın qapısını açıb, hücuma keçirlər. Düşmən qılıncını qınından çıxartmadan baxıb gülmüşlər, 15 adam nə edəcək deyə.
Qəbirdəki şəxs dərhal müridlərini toplamış. Savaş ordusu öndə, dua ordusu vəzifəsi bizdə. Mələklər imdada gəlmişlər. Mələklərin yardımı külək şəklində təcəlli edər. Atlar, toplar havaya sovrulmuş. İnsanlar bir-birləri üzərinə düşərək ölmüşlər. Ancaq qaçan xilas olmuş, qalanların hamısı ölmüşdü.